't Blanknbergs lied is gekend deur al d'echte Blanknbergenoars. Den tekst is geschreevn in 1874 deur Emiel Cosyn en de muziek is van Karel D’Hondt. De mêeste kenn moa d'êeste strofe moar eigentlik zyn d’r vuve. Vroeger wierd 't gezoungn me d'hand ip 't herte.

Den tekst

bewerkn
Wie kent er niet het plekje grond,
Aan Vlaandrens kust gelegen,
Alwaar voor dezen niets bestond
Dan struik en kronkelwegen,
En waar, in ’t dorre en stuivend zand,
De schaamle hut zich toonde
Die de arme visscher achter ’t strand
Met zijn gezin bewoonde?
Dit plekje grond
Dat eenzaam stond
En voortijds was vergeten,
Wordt Blankenberghe geheeten.


En wat is thans dat plekje grond
O! sinds een tooverroede
Gezwind daarover gleed, ontstond
Waar eerst de golfslag woedde,
Uit ’t nietig zand een trotsche stad,
Waarover ’s hemelsch zegen
Is neergedauwd en die een schat
Van gunsten heeft verkregen.
Dit bloeiend oord
Dat ’t oog bekoort
En voortijds was vergeten
Wordt Blankenberghe geheeten.


Men mint het als een diamant,
Zijn naam alleen doet rijzen
De wereldroem van ’t vaderland;
Zijn villa’s en paleizen,
Zijn schoone weergaloze dijk,
Doen denken aan het leven
Van weelde en pracht van ’t morgenrijk
En doen de mens herleven.
Dat roemrijk strand,
’t Juweel van ’t land
Dat voortijds was vergeten
Wordt Blankenberghe geheeten.


’t Is schilderachtig ’t tafereel
Der wemelende drangen
Van vreemden uit elk werelddeel,
Die ’t zoet genot verlangen
Van ’t frissche ruim der Noorderzee,
En die in bonte scharen
Doorheen zich spoelen en in vrêe
Zich wieglen in haar baren,
Die lieve stad,
Waar ’t heil in trad,
Die voortijds was vergeten,
Wordt Blankenberghe geheeten.


Edoch, wat m’in die lieve stêe
Het meest de ziel verheugde,
En mij het harte kloppen dee
Van vaderlandsche vreugde,
Is, dat het volk zijn Vlaamschen aard,
Zijn taal en zijne zeden
Steeds onverbasterd heeft bewaard,
En kampt voor recht en reden.
Dit vrije strand,
In Vlaanderland,
Dat voortijds was vergeten,
Wordt Blankenberghe geheeten.