Leon Spilliaert: verschil tussen versies

In 1902 giengt’n in dienst by de Brusselse uutgever Edmond Deman, die em intoduceerde by z’n vriendn en zoaknreloaties. By Deman kwoamn d’r vele kunstnoars over de vloer. In da milieu voelde Spilliaert em thuus. Je wierd styf angemoedigd deur de dichter en kunstcriticus [[Emile Verhaeren]].

In 1907 gieng z’n gezoendeid styf achteruut. J’ad last van moagzweiren woadeure dat’n nie koste sloapn en azo giengt’n dikwils ’s nachts wandeln in Ostende. De melancholische beeldn van ’t sloapende Ostende zyn verwerkt in zyn werkn. In die periode et ’n ook vele zelfportrettn gemakt.

==Werk==

Spilliaert was mêer têkenoare of schilder en je werkte surtout met Chinese inte, krytjes, fyne busteltjes en pensêeltjes. Zyn werkn woaren roadselachtig, spiritueel en styf persôonlik. Olieverfschilderyen et ’n nie vele gemakt. Zyn vôorkeure gieng noar aquarel, gouache, inte, pastel en kleurcrayongs. De kunst van Spilliaert ligt tusschn ‘t [[symbolisme]], ‘t [[expressionisme]] en ‘t [[surrealisme]]. Je schilderde surtout ‘t verloatn strange en de zêedyk, stillevens, sombere interieurs me spegels, vrouwen en de latste joaren ook bomen. Je makte ook illustroaties vo boekn.