Roesschaert: verschil tussen versies

In de joarenjoarn 1700 en zovele stoend ôostwoarts in ’t middn van de de Blanknbergsche dunenduunn een klêen vervalln usetjeuzetje dêels in out en dêels in stêen, me [[blaffeteure|blaffeteurn]]n die nôois opengiengenoopngiengn. Niemand durfdege ’s nachts langs dat usetjeuzetje passeern en zelfs binst den dag maktegen ze een kruus vo d’r langs te goan. In dat usetjeuzetje weundege d’r een toverekse, een lêlyk, oud, vuul wuuf, die d’r ’t grotste plezier in voend van menschn te betoverenbetovern. Die schrik blêef deurendeurn toettout ip zekerenzekern dag, ip de twiddn dag van de sprokkelmoand (februoari) 1791, een geweldige storm losbrak. De boarenboarn van de zêe woarenwoarn zo grôot da ze te zien woarn toettout in [[Uutkerke]]. De schoa an de klêne visschersusetjesvisschersuzetjes was enorm en ook ’t usetjeuzetje van d’ekse was hêlegans verwoest en ze lag oender ’t puun begroavn. VaneigensVaneigns was iederêen blye en ze zoengenzoengn en danstn toettout loate in de nacht. Den volgndn dag giengn ze kykn en ip de plekke woa dat usetjeuzetje stoend liept er een oendje me belletjes roend z’n nekke. ’t Wierd alsan moa grotter en grotter en ’t riep: ''roes, roes, roes''. En azo krêeg ’t de noame “Roesschaert”. En iederêen was overtuugd dat d’ekse eur veranderd ad in een bêeste.

Van ton of vertôonde Roesschaert em oender verschillnde gedoantes middn de Blanknbergsche bevolkienge en surtout oender de visschers. Den oend veranderde e ki in een katte, ton in een ezel, een kind, een vuuloop, een wandelendewandelnde tunne… en dikwyls ook in een visscher. Vandoar dat ’n deur niemand te verkenn was. D’r was moar êen twadde: je kost de noame “God“ nie uutspreekn. In plekke van “in Godsnoame” zeit’n alsan “in potsnoame”.

’t Woaren surtout de visschers die gepest wierdn deur Roesschaert en doarom addn ze een emelste schrik van em oos ze giengn voarenvoarn. ToetTout dat er een vint beweirde dat ’n een ende koste stelln an de kracht van Roesschaert deur em oenschoadelik te moakn. De Blanknbergsche bevolkienge was zyn beschermer styf dankboar. Vo van de kwelgêest bevryd te geroakn was ’t absoluut nôodzoakelik van noame te verandern. Da gebeurde binst een eigenoardige “doopplechtigeid”. Den oudstn visscher makte den dopelienk hêlegans zwart en gôot een kloefe me zêewoater in z’n oanzichte binst dat ’n doopverzendoopverzn ipzei:

Loater is da gebruuk nateurlik verdwenenverdweenn moa de lapnoamn zyn nog deuregegeevn van voader ip zeune.