Roesschaert: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k corr
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 3:
Vroeger addn al de Blanknbergsche visschers een lapnoame en da was de schuld van Roesschaert.
==Sage==
In de joarn 1700 en zovele stound ôostwoarts in ’t middn van de de Blanknbergsche duunn een klêen vervalln uzetje dêels in out en dêels in stêen, me [[blaffeteure|blaffeteurn]] die nôois oopngiengn. Niemand durfdege ’s nachts langs dat uzetje passeern en zelfs binst den dag maktegen ze een kruus vo d’r langs te goan. In dat uzetje weundege d’r een toverekse, een lêlyk, oud, vuul wuuf, die d’r ’t grotste plezier in vound van menschn te betovern. Die schrik blêef deurn tout ip zekern dag, ip de twiddn dag van de sprokkelmoand (februoari) 1791, een geweldige storm losbrak. De boarn van de zêe woarn zo grôot da ze te zien woarn tout in [[Uutkerke]]. De schoa an de klêne visschersuzetjes was enorm en ook ’t uzetje van d’ekse was hêlegans verwoest en ze lag ounder ’t puun begroavn. Vaneigns was iederêen blye en ze zoengnzoungn en danstn tout loate in de nacht. Den volgndn dag giengn ze kykn en ip de plekke woa dat uzetje stound liept er een oendjeoundje me belletjes round z’n nekke. ’t Wierd alsan moa grotter en grotter en ’t riep: ''roes, roes, roes''. En azo krêeg ’t de noame “Roesschaert”. En iederêen was overtuugd dat d’ekse eur veranderd ad in een bêeste.
 
==Ploageryen==
Van ton of vertôonde Roesschaert em ounder verschillnde gedoantes middn de Blanknbergsche bevolkienge en surtout ounder de visschers. Den ound veranderde e ki in een katte, ton in een ezel, een kind, een vuuloop, een wandelnde tunne… en dikwyls ook in een visscher. Vandoar dat ’n deur niemand te verkenn was. D’r was moar êen twadde: je kost de noame “God“ nie uutspreekn. In plekke van “in Godsnoame” zeit’n alsan “in potsnoame”.
’t Woaren surtout de visschers die gepest wierdn deur Roesschaert en doarom addn ze een emelste schrik van em os ze giengn voarn. Tout dat er een vint beweirde dat ’n een ende koste stelln an de kracht van Roesschaert deur em oenschoadelikounschoadelik te moakn. De Blanknbergsche bevolkienge was zyn beschermer styf dankboar. Vo van de kwelgêest bevryd te geroakn was ’t absoluut nôodzoakelik van noame te verandern. Da gebeurde binst een eigenoardige “doopplechtigeid”. Den oudstn visscher makte den dopelienk hêlegans zwart en gôot een kloefe me zêewoater in z’n oanzichte binst dat ’n doopverzn ipzei:
 
::Ik doop u,