Leon Spilliaert: verschil tussen versies

In zyn puberteit sukkeldedesukkelde Leon Spilliaert me zyn gezoundeit. Je was styf gevoelig, een bitje weireldvrimde en ip z’n eigen. Zyn middeboare schoolschriftn stoundn al vul me schetsn, z’n têkentalent manifesteerde em ton al. J’ad ook een grôte passie vo literateure en filosofie, surtout vo de symbolistn [[Nietzsche]] en [[Schopenhauer]].

In 1902 giengt’n in dienst by de Brusselse uutgever Edmond Deman, die em intoduceerdedeintoduceerde by z’n vriendn en zoaknreloaties. By Deman kwoamn d’r vele kunstnoars over de vloer. In da milieu voeldedevoelde Spilliaert em thuus. Je wierd styf angemoedigd deur de dichter en kunstcriticus [[Emile Verhaeren]].

Spilliaert weundedeweunde de latste tien joar van zyn leven in Brussel. J'is doar ook gestorvn (angina pectoris), moa je ligt begroavn in Ostende.

Spilliaert was mêer têkenoare of schilder en je werktedewerkte surtout met Chinese inte, krytjes, fyne busteltjes en pensêeltjes. Zyn werkn woaren roadselachtig, spiritueel en styf persôonlik. Olieverfschilderyen et ’n nie vele gemakt. Zyn vôorkeure gieng noar aquarel, gouache, inte, pastel en kleurcrayongs. De kunst van Spilliaert ligt tusschn ‘t [[symbolisme]], ‘t [[expressionisme]] en ‘t [[surrealisme]]. Je schilderdedeschilderde surtout ‘t verloatn strange en de zêedyk, stillevens, sombere interieurs me spegels, vrouwen en de latste joaren ook bomen. Je maktedemakte ook illustroaties vo boekn.

In 1944 organiseerdedeorganiseerde ‘t Paleis vo Schône Kunstn de grôte Spilliaert-expositie in Brussel.